همه مومها اساساً هیدروکربن هستند، به این معنی که آنها عمدتاً از اتمهای هیدروژن (H) و کربن (C) تشکیل شدهاند.
وقتی شمعی را روشن میکنید، گرمای شعله، موم نزدیک فتیله را ذوب میکند. سپس این موم مایع با عمل مویینگی از فتیله بالا کشیده میشود.
گرمای شعله، موم مایع را تبخیر میکند (آن را به گاز داغ تبدیل میکند) و شروع به تجزیه هیدروکربنها به مولکولهای هیدروژن و کربن میکند. این مولکولهای بخار شده به داخل شعله کشیده میشوند، جایی که با اکسیژن هوا واکنش میدهند و گرما، نور، بخار آب (H2O) و دی اکسید کربن (CO2) ایجاد میکنند.
تقریباً یک چهارم انرژی ایجاد شده توسط احتراق شمع، با تابش گرما از شعله در همه جهات آزاد میشود.
گرمای کافی ایجاد میشود تا به عقب تابیده شود و موم بیشتری ذوب شود تا فرآیند احتراق تا زمانی که سوخت تمام شود یا گرما از بین برود، ادامه یابد.
وقتی برای اولین بار شمعی را روشن میکنید، چند دقیقه طول میکشد تا این فرآیند احتراق تثبیت شود. شعله ممکن است در ابتدا کمی سوسو بزند یا دود کند، اما پس از تثبیت فرآیند، شعله به طور تمیز و پیوسته به شکل قطره اشک آرام میسوزد و دی اکسید کربن و بخار آب آزاد میکند.
شعله شمع که به آرامی میسوزد، یک ماشین احتراق بسیار کارآمد است. اما اگر شعله خیلی کم یا خیلی زیاد هوا یا سوخت دریافت کند، میتواند سوسو بزند یا شعلهور شود و ذرات کربن نسوخته (دوده) قبل از اینکه بتوانند به طور کامل بسوزند، از شعله خارج میشوند.
حلقه دودی که گاهی اوقات هنگام سوسو زدن شمع میبینید، در واقع ناشی از ذرات دوده نسوختهای است که به دلیل احتراق ناقص از شعله خارج شدهاند